Кичинекей уулуна деп алган шоколадыбызды деле унутуп калдык. Анткени, алдыбызда эч нерседен тайманбаган жигит турду.
Абысыным чыкты. “Ай, келгиле, киргиле, кайдан”,-деп үйүнө жетелеп жөнөдү. Алтынчы класста окуган кызы бар. Ал дасторкон жайып жатса, тиги уулу чуркап келип кармашып, чыныларды ташып, эжесине жардам берип жатты. Жаныма чакырып, ала келген шоколадымды берсем, ошол жерден ачып, баарыбызга ооз тийгизип, жумушта жүргөн атасына калтырып, анан калганын өзү жеди. Суктанып бүтө албай жаттым.
Апасы бизге сүйлөп жатып, жанында отурган баласынын башын сылап чекесин өөп койду. Ошондо баланын көздөрү жалтырап дагы да болсо күйүп чыкты.
Күйөөм тамашалап, “кыздарга тийишип, чачтарын тартып жатасыңбы”,-десе, “жок, кыздарды сыйлаш керек, алар уруксат бербесе чачына тийгенге болбойт”,-деп жооп берип оозумду ачырды. Күйөөм дагы таң калып сурай баштады.
— Аны сага ким айтты?
— Эч ким.
— Анан кайдан билдиң?
— Атам апамдын чачын тартпайт.
Оозубуз жабылды. Жанатан бери урушуп жатып атайын үйрөткөн болуш керек, кантип кичинекей бала ушундай элпек болсун деп отурган жаным жаңылганын түшүндү. Чындап эле, мына биз балабызга канча айтпайлы эч бир суранычыбызды аткарбайт. Анткени, өзүбүз айтып жаткандарыбызды аткарбайбыз. Күйөөм мага, мен ага бакырам. Анан уулум экөөбүзгө бакырат.
Ошол күнү үйлөрүнө тие кеткенибиз ырас болуптур. Абысынымдын кара тору уулу өзү билбегени менен бизге чоң сабак берди.
Башкы беттеги илюстративдүү сүрөт.
Бул жерден башка кызыктуу макалаларды окусаңыз болот:
Нике түндө күйөөм менин эмес апасынан койнунда уктады
Кайын энесине «апа» деп кайрылгысы келбеген кыздын баяны
Жүгүнгөндү жаман көргөн келиниме эч ким унчуга албайт
Жеңем күйөөмдү башкалардан кадимкидей кызганат
