Мен 16 жаштамын. Окуучу кезде досторум көп болчу, студент болгондон кийин дагы көп досторду таптым. Кээ бирлери акчама, айрымдары билимиме карап достошушту. Бир айдай ооруканага жаттым, бири дагы келип ал абалымды сурап койгон жок. Эми аларга кандай мамиле кылсам туура болот? Дагы мени көп сөз кылышат, кылган иштеримди көрө алышпайт. Аларга жиним келип үйдөгүлөр менен урушам, ыйлайм, өзүмө кол салгым келет. Бирок жашоого бир келгенимди эстеп өзүмдү токтотуп калам. Эжекем дагы адамдар мөмөлүү даракка таш ыргытат деп күч берет мага. Ушулардын айынан көп нерв болчу дагы болдум.