15 жаштамын. Төрт бир туугандын ичинен жалгыз кызмын. Ата-энемден өзүнчө өскөм. Алар менен такыр тил табыша албайм. Азыр чогуу жашап жатабыз. Ушул убакытка чейин менин чоңоюп калганымды сезбей эл укпаган, жаман сөздөр менен урушуп, басынтып, көп кол көтөрүшөт. Эмне себептен экенин билбейм. Колумдан келишинче жумуш жасайм. Бир туугандарымды урушпайт деле. Күн сайын уруш угам, бир нерсе болуп калса эле мен күнөөлүү. Атам эки жолу башынан жаракат алган, мындайча айтканда "кантуженный". Апам болсо атамдын сөзүн сүйлөп коёт. Алардын мазактаганына чыдабай 5-6 жолу өзүмө кол салдым. Кантсе да ата-энем деп унчукпай жүрөм. Баарынан тажадым. Жашоонун маңызы кетип калды. Эми дагы кол көтөрсө кантем? Өзүмдү кантип алып жүрөйүн? Ата-энем менен болгон сыйды жоготкум келбейт. Жашагым келет, бирок алар тынчтык берберин билип турам.