Саламатсызбы! Мен 22демин. Бул курактагы жаш мырзалар чечкиндүү кадамдарга барышат, өзүлөрү каалаган жашоону курушат. А меники монотондуу, эртеден кечке үй менен жумуштун ортосундамын. Баса, жумушумду дагы ата-энем таап берген.
Ар бир кадамымды апам башкаргандай сезилет. Байкелерим өзүлөрүнчө жүрүшөт. Мен болсо чечкинсизмин. Апамды кыя албайм, боорум ооруй, кайра ачуум келет. Апам колумдан эч нерсе келбей турганын айтат. Бирок, карыздары келгенде башка уулдарынан жогору турам. Ичимде эмне болуп жатканы менен эч кимдин иши жок.
Жашоодон тажадым. Эч кимди көргүм келбейт. Жалгыздыкка сүңгүп кетким келет. Апама, бир туугандарыма ушунчалык жиним келет. Эмне үчүн мени алсыз көрүшөт? Аларды аяп жүрүп өзүмдү жок кылып аламбы? Киндигимди кесип качып кетким келет. Бирок, электр акысын, карыздарды, ойлой берем.
Байкелерим иштейт, бирок жардам бербейт. Апам аларга сүйлөй албайт. Окуп, үй алып, келечегимди курарымды айтып, максаттарым менен бөлүшсөм, колумдан келбей турганын айтышат. Мени ким түшүнөт?
